(Προσαρμογή του περιστατικού που ανάρτησε ο μπαμπάς της …κόρης που ήταν στην Κοπεγχάγη)
Με πήρε η κόρη (κάποιου ανθρώπου) από Θεσσαλονίκη. Σπουδάζει εκεί, μένει κοντά στα Πανεπιστήμια(!) Χθες, Παρασκευή απόγευμα τρύπησε το καλοριφέρ και γέμισαν νερά στα πατώματα. Οι Έλληνες, συγκάτοικοι στην πολυκατοικία δεν ήξεραν πώς να τη βοηθήσουν. Κάπου 20 οικογένειες… κανείς δεν ήξερε ποιο νούμερο έπρεπε να πάρει. Κάνα δυο περίεργες γειτόνισσες ήρθαν από πίσω της στο διαμέρισμα με τη ρόμπα… η μία μουρμούριζε κάτι σαν «….εσείς οι νέες δεν ξέρετε από….», και «τι να σου πω βρε κορίτσι μου κι εγώ άρρωστη είμαι…. όταν ήμουν σαν κι εσένα όλο το σπίτι έλαμπε…».
Μετά από 20 λεπτά άσκοπων και πανάκριβων κλήσεων σε πενταψήφιους αριθμούς ανακάλυψε ότι δεν υπάρχει κάποιος να βοηθήσει πέρα από κάποιον ιδιώτη υδραυλικό. Η πυροσβεστική απάντησε άμεσα αλλά της είπε ότι έρχεται μόνο αν τα νερά υπερβούν τους 20 πόντους ώστε να μπορέσει να τα αντλήσει. Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας έφυγε για Σαββατοκύριακο και κανείς δεν ξέρει ποιος είναι υπεύθυνος συντήρησης για τα καλοριφέρ. Η απόδειξη από το γραφείο κοινοχρήστων έχει ένα νούμερο σταθερού τηλεφώνου που βγαίνει φαξ και μια διαφήμιση για αποφράξεις.
Σε απόγνωση τηλεφώνησε στον ιδιοκτήτη. Αυτός της είπε ότι με τόσο χαμηλό νοίκι δεν μπορεί να καλύπτει και τις διαρροές κι άμα δεν της αρέσει να πάει αλλού… αυτός πάντως την εγγύηση πίσω δεν τι δίνει… και άμα φουσκώσει το πάτωμα …
Έβαλε μια λεκάνη στο σημείο της διαρροής και άρχισε να ψάχνει υδραυλικό… Οι πέντε πρώτοι δεν απάντησαν, οι δύο είχαν πολύ δουλειά, ένας ήταν εκτός και από τους τρεις που απάντησαν ακούστηκαν τα εξής:
« Ναι, ο Μήτσος είμαι …βρε κοπέλα μου τέτοια ώρα… λίγο νωρίτερα αν έπαιρνες, έχουμε κι ένα σπίτι… με περιμένει η κυρά…»
«Παρακαλώ; Ναι, ναι… βεβαίως και μπορώ να έρθω να ξέρετε όμως ότι η επίσκεψη χρεώνεται ούτως ή άλλως…»
«Τι να σας πω κυρία μου αν δε το δω… δε μπορείτε να φωνάξετε τον συντηρητή; Ο διαχειριστής της πολυκατοικίας;…»
Εκείνη την ώρα ήρθε η του αποκάτω διαμερίσματος … «Δεν ξέρω τι θα κάνεις αν φουσκώσει το ταβάνι θα το πληρώσεις εσύ… πέρσι το έβαψα…»
Η κόρη του οποιουδήποτε κοιτάζει την λεκάνη που γεμίζει και σκέφτεται ότι θα προτιμούσε να σπουδάζει στη χώρα των Βίκινγκς, ναι, αυτούς που έτρωγαν βελανίδια όταν εμείς κάναμε πολιτισμό…..
(Δεν το προχωράω μέχρι να έρθει ο υδραυλικός γιατί θα της κάνει γλοιώδες καμάκι τριτοκοσμικό και οι μπαμπάδες με κόρες που σπουδάζουν αλλού θα έχουν αϋπνία…)
