Βαθύ κόκκινο. Όπως μόνο το βελούδο μπορεί. Ένα φόρεμα κοκτέιλ από βαθυκόκκινο σιφόν με ντυμένα κουμπιά κι ανοιχτό ντεκολτέ. Το βγάζω από τη θήκη προσεκτικά. Πάνε δεκαετίες πλέον…. Νομίζω πως το έραψα για ένα γάμο, ή μήπως για ένα ρεβεγιόν; Ρεβεγιόν; Τι φάση κι αυτή! Το κρατάω μπροστά μου με την κρεμάστρα. Το άλλο χέρι στη μέση, όπως αρμόζει απέναντι στον καθρέφτη. Αυτός αμείλικτος, με παρατηρεί εξονυχιστικά. Δε βγάζει μιλιά. Είναι πολύ παλιός, ξέρει πότε να σωπαίνει…. Χαϊδεύω μηχανικά την πλαϊνή ραφή,  προχωράω στο στήθος. Σκαλώνω στα κουμπιά, μπαίνω στις πτυχώσεις. Το μυρίζω. Ψάχνω για μια υποψία μυρωδιάς. Τίποτε. Χωρίς άρωμα, χωρίς ιδρώτα. Είναι ένα ξένο ρούχο πια. Απάνθρωπο…

Ξανακοιτάζω στον καθρέφτη. Εμένα, το φόρεμα. Περνάω στην άλλη πλευρά, είμαι εκείνη που το φορούσε. Λάμπω! Είμαι σε μια φωτογραφία με κατακόκκινα χείλη. Γελάω, ενώ κάποιος μου ψιθυρίζει στο αυτί ένα μυστικό. Τι ήταν άραγε; Έχω θάψει όλα τα μυστικά τόσο βαθιά που χάθηκαν. Με κατάπιαν κι εμένα. Το κόκκινο φόρεμα πέφτει αναπάντεχα στο πάτωμα κενό. Σαν κηλίδα από αίμα. Είμαι απέναντι απ’ τον καθρέφτη γυμνή. Καινούργια, χωρίς παρελθόν. Δεν την γνωρίζω αυτήν που φορούσε αυτό το φόρεμα. Ούτε αυτήν, ούτε τα μυστικά της. Σκύβω να σηκώσω το φόρεμα, αλλά δε μπορώ. Γυρίζουν πίσω τα χέρια μου άδεια. Γονατίζω, αλλά ούτε και τώρα μπορώ. Είναι πολύ βαθύ το κόκκινο. Ξύνω με τα νύχια μου το πάτωμα. Ματώνω. Έπρεπε να ήμουν εκεί, μέσα στο φόρεμα, με το λαμπερό χαμόγελο και τα παράξενα παπούτσια. Κοιτάζω τα ακροδάχτυλα των ποδιών μου, ασπρίζουν έχοντας αδράξει το πάτωμα γερά. Δε μπορώ πια να πάω πουθενά. Έχω εγκλωβιστεί στο παρόν. Γυμνή, χωρίς μυστικά, ξυπόλυτη. Με ένα ιδιότροπο κόκκινο φόρεμα που κρέμεται τριάντα χρόνια  στη ντουλάπα με γυρισμένη την πλάτη. Που αρνείται να με κοιτάξει. Τέλειο, άοσμο, ανέπαφο. Με το ντεκολτέ  να με χλευάζει. Κι έχουμε περάσει τόσα μαζί…

Ρίχνω μια βιαστική ματιά στον καθρέφτη. Δείχνω πολύ αυστηρή. Καλά θα κάνει να σωπάσει για πάντα. Ό,τι συμβαίνει πρέπει να μείνει αναμεταξύ μας. Ανοίγω το συρτάρι και βγάζω το παλιό ραφτάδικο ψαλίδι μου. Είναι θαυμαστό εργαλείο το ψαλίδι. Δημιουργός και καταστροφέας ταυτόχρονα. Ψαλιδίζω δοκιμαστικά  στον αέρα. Οι λάμες ακούγονται ετοιμοπόλεμες. Πλησιάζω το κόκκινο φόρεμα που είναι ακόμη πεσμένο στο πάτωμα. Το ισιώνω, διορθώνω τα μανίκια, το περιεργάζομαι ξανά απ’ την αρχή. Κάθομαι στο πάτωμα δίπλα του, με το ψαλίδι στο χέρι.

Χαμογελάω. Κόβω προσεκτικά μια κλωστούλα που ξέφυγε απ’ το στρίφωμα. Είναι το φόρεμα της νιότης μου. Το αγαπώ.

…το δέρμα μου λευκό και τρυφερό, θα ριγεί σε κάθε άγγιγμά σου. Θα κατεβάζεις τη μάσκα μου με τ’ ακροδάχτυλα, αναζητώντας τα χείλη μου, με έναν ακαθόριστο φόβο… Μήπως δεν είμαι εκεί. Θα είμαι. Θα φοβάμαι λίγο τον ήλιο και θα δακρύζουν τα μάτια μου για κάτι άλλο, αλλά εγώ θα επιμένω ότι φταίει το φως. Θα παριστάνεις ότι με πιστεύεις για να μη λυγίσουμε. Θα με πιάσεις απ’ το μπράτσο, όπως τότε που νόμιζα ότι θα σε εγκατέλειπα ή το αντίθετο. Θα με πιάσεις απ’ το μπράτσο, σφιχτά, για να μην χαθούμε στην ομίχλη. Ή μήπως δεν έχει ομίχλη; Θα με κρατήσεις σφιχτά δίπλα σου. Έχουμε μείνει μόνοι. Είμαστε τυλιγμένοι σ’ ένα κουκούλι. Ξαναγνωριζόμαστε, έχουμε σκοπό να ερωτευθούμε ξανά απ’ την αρχή, αλλά δεν θυμόμαστε ποιος είναι ποιος. Τα χνώτα μας κοινά, το κουκούλι στενό. Με κοιτάς, σε κοιτώ, αλλά είναι οι πλάτες μας που θέλουν ν’ αγαπηθούν πρώτες.

«…Απόψε για σένα θ’ ανάψω τ’ αστέρια

να πέσουν βροχή μες τα δυο σου τα χέρια…»

Ακούγεται κάπου στο βάθος του διαδρόμου…

Θα ξαπλώσουμε στο γρασίδι και θα κλείσουμε τα μάτια, κοιτώντας μέσα βαθιά. Νοσταλγώντας όλα αυτά που δεν ζήσαμε. Το ξέραμε όμως. Ήταν όλα εκεί και μας περίμεναν. Μια μικρή ενοχή θα ζουζουνίζει δίπλα μας. Θα μου κάνεις το σύνθημα με το χέρι, ξέρεις ποιο, και θα γελάσουμε συνωμοτικά. Θα σηκωθούμε να τρέξουμε σαν μικρά παιδιά. Δεν θα τρέξουμε όμως. Θα κοιτάξουμε στον ορίζοντα τη θάλασσα. Θα θαυμάσουμε για άλλη μία φορά τον υπέροχο αυτό κόσμο. Μια μουσική από χρώματα θα σκεπάσει τα πάντα. Η πόλη σαν παραδείσιο πουλί θα πίνει νερό απ’ τον κόλπο. Κι όλοι όσοι μίσησαν την ομορφιά θα υποφέρουν από την ευτυχία. Θα τους λυπηθούμε λίγο. Εσύ θα πεις πως τους αξίζει και θα φαντάζεις σκληρός. Τεράστιος. Θα καλύψεις τα πάντα με τις κοφτερές σου άκρες. Θα τις χαϊδέψω και θα μαραθούν. Κανείς δεν σε φοβάται να ξέρεις…. Θα γελάω λίγο από μέσα μου. Οι άνθρωποι φοβούνται περισσότερο αυτά που δεν φαίνονται. Όλοι το ξέρουν αυτό. Μακάρι να μην το ήξεραν….

Παραλλαγή του Φιλιού του Κλιμτ, Ακρυλικό σε χαρτόνι, Αραβέλλα Σαλονικίδου 2020

*Αφιερωμένο σε όλους εμάς που …βγαίνουμε από μια φυλακή…